راهی به سوی نجات: چیره شدن بر گناه

چیره شدن بر گناه

کلام خدا منابعی را معرفی میکند که ما به وسیلۀ آنها می توانیم درمقابله با گناهانمان، پیروز شویم.

1) روح القدس: یکی از نعماتی که خداوند به ما (کلیسایش) بخشیده تا بوسیلۀ آن بتوانیم زندگی مسیحی پیروزمندی داشته باشیم، روح القدس است. در غلاطیان 16:5-25 خداوند اعمال جسم را با ثمرات روح القدس مقایسه می کند. در این قسمت از کلام، ما خوانده شده ایم که در روح قدم برداریم. همۀ ایمانداران روح القدس را دارند، اما این قسمت از کلام خدا به ما می گوید که باید در روح القدس قدم برداریم و خود را به کنترل او بسپاریم. به این مفهوم که پایهای ما باید در جایی گذارده شوند که روح راهنمایی می⁯کند نه اینکه خواسته های جسم را متابعت کند.

تغییری که روح القدس می تواند در زندگی ایماندار ایجاد کند، در زندگی پطرس به خوبی به تصویرکشیده شده است. او کسی بود که قبل از اینکه از روح القدس پُر شود، سه بار عیسی مسیح را انکار نمود؛ آن هم درست بعد از ادعایش مبنی بر متابعت مسیح حتی تا به موت. اما بعد از پُر شدن از روح القدس درروز پنطیکاست، خطاب به یهودیان ، او آشکارا و با اقتدار راجع به مسیح سخن گفت.

قدم برداشتن در روح به این معنی است که شخص ایماندار بر آنچه کلام هدایت می کند سرپوش نگذارد (اول تسالونیکیان 5: 19 آن را "محزون کردن روح" می نامد). در عوض او در پی این است که از روح پُر شود (افسسیان 5: 18–21). یک فرد ایماندار چگونه می تواند از روح پُر شود؟ اول اینکه، این خداوند است که انتخاب می کند، همانطور که در عهد عتیق بود. خداوند در عهد عتیق اشخاصی را در موقعیتهای خاص برگزید تا اعمالی را که او خواسته بود به انجام رسانند (پیدایش 41: 38؛ خروج 31: 3؛ اعداد 24: 2؛ اول سموئیل 10: 10 و ...). من معتقدم که در افسسیان 5: 18–21 و کولسیان 3: 16 شواهدی وجود دارد که نشان می دهند خداوند اشخاصی را برای پُر شدن از روح انتخاب می کند که خود را از کلام خدا پُر نموده اند. این مسئله از آن جهت مصداق دارد که با توجه به آیات فوق، نتایج هر دو نوع پُر شدن یکسان است. بنابراین، این مسئله ما را به منبع دیگری سوق می دهد.

2) کلام خدا: کتاب مقدس در دوم تیموتائوس 3: 16–17 می گوید که خدا کلام خود را به ما داده است تا ما را به هر عمل نیکو تجهیز کند. این کلام به ما تعلیم می دهد که چطور زندگی کنیم، به چه چیزی اعتقاد داشته باشیم، و حتی راه غلطی را که در پیش گرفته ایم آشکار می سازد. کلام خدا ما را کمک می⁯کند که دوباره به راه درست برگردیم و در آن استوار بمانیم. همانطور که عبرانیان 4: 12 می گوید، کلام خدا زنده و مقتدر است و قادر است عمیق ترین مشکلات لاینحل انسانی را برطرف نماید. نویسنده مزامیر در مزمور 119: 9، 11، 105 ودر آیات دیگر، راجع به قدرت کتاب مقدس در تبدیل زندگی مردم می نویسد . به یوشع تعلیم داده شده بود که رمز پیروزی او بر دشمنانش (تمثیلی برای جنگ روحانی ما ) در این بود که این کلام از دهانش دور نشود بلکه روز و شب در آن تفکر کند تا بهتر مَد نظرش باشد. این رمز پیروزی او در رسیدن به سرزمین وعده بود. یوشع از این فرمان الهی اطاعت نمود؛ حتی زمانی که دستورات خدا برای او غیر قابل درک بود.

معمولاً کتاب مقدس منبع مهمی تلقی نمی شود . اغلب آن را با خود به کلیسا می بریم و شاید روزانه بخشهایی از آن را به عنوان عبادت روزانه قرائت می کنیم. اما اغلب آن را حفظ نمی کنیم، در آن تعمق نمی کنیم، به آن بعنوان عاملی کاربُردی در زندگی نگاه نمی کنیم، گناهانی را که آشکار می کند اعتراف نمی کنیم، و وقتی نشان می دهد که چه عطایائی به ما بخشیده شده اند، خدا را شکر نمی کنیم. اغلب وقتی نوبت خواندن کلام خدا میرسد به انواع و اقسام امراض عصبی و روانی دچار می شویم. آنقدر کم از کلام تغذیه می کنیم که به لحاظ روحانی، فقط ما را زنده نگاه می دارد تا بتوانیم در جلاسات کلیسایی شرکت کنیم ( یعنی متاًسفانه، به اندازه ای در کلام تغذیه نمی کنیم تا به مسیحیان سالم و قوی تبدیل شویم). بندرت از آن تغذیه می کنیم؛ هر گز آنقدردر آن تعمق نمی کنیم که از لحاظ روحانی، ما را اغناع کند.

اگر مطالعۀ روزانۀ کلام خدا بر مبنای برنامه ای هدف مند هنوز عادتتان نشده است و یا اینکه عادت نکرده اید قسمتهایی را که روح خدا بوسیلۀ آنها شما را تحت تأثیر قرار میدهد حفظ کنید، مهم است که به این نوع مطالعه کردن عادت کنید. حتی پیشنهاد می کنم که مطالبی را که یاد میگیرید در دفتری بنویسید ( اگر تایپ شما سریع است، از کامپیوتر استفاده کنید). عادت کنید تا زمانی که آنچه را از کلام گرفته اید در دفتر خود ننوشته اید، آنرا رها نکنید. وقتی خدا از طریق کلام نکات تاریک زندگیم را آشکار می کند، من برای تغییر آنها دعا می کنم و اغلب این دعاها را نیز یادداشت می کنم. کلام خدا چون ابزاری است دردست روح القدس که آنرا در زندگی ما و دیگران بکار می برد (افسسیان 6: 17)، و یک قسمت اساسی و ضروری از سلاح روحانی است که خدا در نبَرد روحانی به ما داده است (افسسیان 6: 12– 18)

3) دعا: این یکی دیگر از منابع مهمی است که خدا برای ما فراهم آورده است. دعا نیز یکی از منابعی است که مسیحیان زیاد راجع به آن صحبت می کنند وخیلی کم آنرا بکار می برند. ما صحبت از جلسات دعا ، وقت دعا، ... می کنیم، اما هیچ وقت مثل کلیسای اولیه آنرا بکار نبرده ایم (اعمال 3: 1؛ 4: 31؛ 6: 4؛ 13: 1–3 و ...). پولس مُکرراً خاطر نشان می سازد که چقدر برای مَردُمی که آنها را خدمت می نمود دعا کرده است. اما ما حتی برای خودمان نیز، این منبعی را که در اختیار داریم، مورد استفاده قرار نمی دهیم. اما خدا راجع به دعا وعده های عجیبی داده است (متی 7: 7–11؛ لوقا 18: 1–8؛ یوحنا 6: 23–27؛ اول یوحنا 5: 14– 15). و باز پولس در متنی که در رابطه با آمادگی برای جنگ روحانی نوشته است دعا را نیز خاطر نشان می سازد (افسسیان 6: 18)

چقدر مهم است؟ وقتی باز به پطرس نگاه می کنیم (پیش از آنکه مسیح را انکار کند)، سخنان مسیح را به یاد می آوریم. آنجا مسیح دعا می کند اما پطرس خوابیده است. مسیح او را بیدار می کند و می گوید: "بيدار باشيد و دعا كنيد تا در معرض آزمايش نيفتيد! روح راغب است، ليكن جسم ناتوان." ( متی 41:26) همانند پطرس شاید شما هم می خواهید آنچه را صحیح است انجام دهید ولی خود را ناتوان می بینید. ما احتیاج داریم از هر نصیحت، تشویق، و تنبیه در کلام خدا اطاعت کنیم تا یاد بگیریم دائماً بجوئیم، بکوبیم، و بطلبیم ... و او نیز قوتی را که بدان نیاز داریم به ما خواهد بخشید. (متی 7:7) دعا باید چیزی عمیق تر از سخنان زبان ما باشد.

من نمی گویم که دعا سحرآمیز است؛ اینطور نیست. خدا عجیب و پُر هیبت است. دعا صرفاً فرصتی است برای اقرار به محدودیت خود و نامتناهی بودن قدرت خداوند. با توجه به این دو حقیقت، در دعا ما به سوی او بازمی گردیم و به او توکل می کنیم تا برای انجام خواسته هایش ما را تقویت بخشد.

4) کلیسا: آخرین منبع، موردی است که ما اغلب از آن اجتناب می کنیم. وقتی مسیح شاگردان خود را فرستاد، او آنها را به شکل دو به دو گسیل نمود (متی 10: 1). وقتی در کتاب اعمال رسولان راجع به سفرهای بشارتی می خوانیم می بینیم که آنها تنها به سفر نمی روند بلکه اکثراً در گروههای دو نفره و یا بیشتر به اینگونه خدمات می پردازند. مسیح می گوید: "زيرا جايی كه دو يا سه نفر به اسم من جمع شوند، آنجا در ميان ايشان حاضرم" (متی 18: 20). همچنین خداوند به ما فرمان داده است که: "و ملاحظۀ يكديگر را بنماييم تا به محبت و اعمال نيكو ترغيب نماييم. و از با هم آمدن در جماعت غافل نشويم چنانكه بعضی را عادت است، بلكه يكديگر را نصيحت كنيم" (عبرانیان 10: 24–25). و به ما می⁯گوید که: "نزدِ يكديگر به گناهان خود اعتراف كنيد" (یعقوب 5: 16). در ادبیات حکیمانۀ عهد عتیق آمده است: "آهن، آهن را تيز می كند، همچنين مَرد روی دوست خود را تيز می سازد" (امثال 27: 17). "ريسمان سه لا بزودی گسيخته نمی شود" (جامعه 4: 11-12). در تعدّد ، قوت بسیار وجود دارد.

من افرادی را می شناسم که با خواهران و برادرانی که در مسیح یافته اند بصورت حضوری و یا با تلفن در تماس می باشند. آنها جویای حال و احوال روحانی یکدیگر هستند و یکدیگر را از مشکلات پیش آمده مطلع می سازند. اینها با خود عهد بسته اند که برای یکدیگر دعا کنند. آنها خود را مسئول می دانند در اینکه کلام خدا را در روابطشان بکارگیرند.

تغییرات، گاهی خیلی زود و در بعضی شرایط خیلی دیر، حاصل می شوند. اما خدا وعده داده است که اگر ما این منابع را در زندگی خود بکار گیریم، او زندگی ما را تغییر خواهد داد. هیچ وقت فراموش نکنید که او در وعده های خود امین است.

"ما #مسيح را به همه می‌شناسانيم و با تمام دانشی که داريم همه را آگاه ساخته، تعليم می‌دهيم تا آنها را به صورت افرادی بالغ در مسيح به خدا تقديم نماييم." (انجيل شريف، کولسيان ۱: ۲۸)

با من همراه باشید امیدوارم برکت بگیرید: