راهی به سوی نجات: آفرینش انسان

آفرینش انسان

پاسخ کوتاه به این پرسش که «چرا خدا انسان را آفرید؟» این است که خدا برای «خشنودی خودش» انسان را آفرید.

مکاشفه 11:4 می گوید که «اي خداوندْ خداي ما، تو سزاوار جلال و عزّت و قدرتي، زيرا که آفريدگار همه‌چيز تويي و همه‌چيز به خواست تو وجود يافت و به خواست تو آفريده شد.»

کولسیان 16:1 به همین نکته اشاره می کند: «همه چیز بواسطه او و برای او آفریده شد.» اینکه انسان برای خشنودی خدا آفریده شد بدان معنی نیست که انسان آفریده شد تا خدا را سرگرم کند یا برایش تفریح و سرگرمی فراهم کند. خدا وجودی است خلاق، و از خلق کردن خشنود می شود و لذت می برد. خدا شخص است و برایش لذت بخش است که دیگر موجوداتی داشته باشد که با آنها ارتباط صمیمی و ناب داشته باشد.

از آنجا که انسان در صورت و به شباهت خدا آفریده شده است (پیدایش 27:1)، انسانها توانایی دارند که خدا را بشناسند و او را دوست بدارند، و پرستش و خدمتش کنند و با او مشارکت داشته باشند. خدا از این جهت انسانها را خلق نکرد که به آنها نیاز داشته باشد. خدا به هیچ چیز نیاز ندارد. او پیش از آنکه انسان را بیافریند، در تمام ابدیتِ پیش از آن، احساس تنهایی نکرد، پس به دنبال یک «دوست» نمی گشت. او ما را دوست دارد، اما این بدان معنی نیست که به ما نیاز داشته باشد. اگر ما هیچ وقت وجود نداشته بودیم، خدا باز هم خدا بود، و بدون تغییر (ملاکی 6:3). خدایی که خود را «هستم» معرفی می کند هرگز از وجود ابدی خود ناخشنود نمی شود. وقتی که خدا کائنات را ساخت، کاری را کرد که خشنودش می کرد، و از آنجاییکه خدا کامل و بی نقص است، اعمال او نیز کامل است. «بسیار نیکو بود» (پیدایش 31:1)

همچنین، خدا برای خودش «همتایان» یا موجوداتی که برابر با خودش باشند، نساخت. منطقاً او نمی توانست چنین بکند. اگر خدا موجود دیگری را می آفرید که در قدرت، هوش، و کمال با او برابر بود، آنگاه دیگر نمی توانست خدای واحد حقیقی باشد، به این دلیل ساده که در آن صورت دو خدا وجود داشت که این غیر ممکن می شد. «خداوند، خداست؛ و در کنار او دیگری نیست» (تثنیه 35:4). هر چیزی را که خدا می آفریند، باید ضرورتاً در رتبه پایینتری از او باشد. هیچگاه مخلوق نمی تواند بزرگتر یا هم رتبه با خالق خود باشد.

با تصدیق کردن قدوسیت و حاکمیت کامل خدا، ما متحیر می شویم از اینکه تاج «جلال و اکرام» را بر سر انسان گذاشت و اینکه با فروتنی، ما را «دوستان» خطاب کرد (یوحنا 14:15-15). چرا خدا ما را آفرید؟ خدا ما را برای خشنودی خودش آفرید و تا اینکه ما به عنوان مخلوقات او، لذت شناختن او را داشته باشیم.

"ما #مسيح را به همه می‌شناسانيم و با تمام دانشی که داريم همه را آگاه ساخته، تعليم می‌دهيم تا آنها را به صورت افرادی بالغ در مسيح به خدا تقديم نماييم." (انجيل شريف، کولسيان ۱: ۲۸)

با من همراه باشید امیدوارم برکت بگیرید: